Krpta d traballos

...Alguien dijo alguna vez: "por la boca vive el pez" (Adolfo Cabrales)

6.24.2007

 
ACABÁRONSE OS TRABALLOS. STAMOS DE VACAAAAACIOOOOOOONSSSSSSS

6.19.2007

 

Traballo de Sabela cp sobre Stalin


6.06.2007

 

OS EFECTOS DA GUERRA MUNDIAL NO ESTALIDO DA REVOLUCIÓN RUSA by Uxía Cagiao

A primeira Guerra Mundial supuso para a revolución rusa a coiuntura necesaria para a caída do absolutismo que sostiña o réxime tsarista, e así, preparouse o camiño para a revolución.

As dramáticas consecuencias da Gran Guerra provocaron o incremento das penalidades e con isto o aumento do descontento da poboación, acompañado sempre dunas perdas económicas cuantiosas. Así, a primeira Guerra Mundial tan só “agudizou o cúmulo de tensions herdadas”.

Sen embargo, os partidarios do réxime tzarista sostiñan que a través da guerra o pobo achegaríase as súas posicións e defensas ó réxime tzarista, pero realmente a participación no conflicto tan só logrou mostrar as debilidades que o imperio ruso presentaba, mostrando ó pobo “a gran debilidade do xigante ruso”.

A necesidade de incrementar o número de efectivos do exército trouxo consigo que se precisara o reclutamento da poboación agrícola e gandeira, sen poder cegar a conseguir o abastecemento do pobo ruso. Non obstante, a falta de recursos e alimentos precisos xerou fame nos habitantes, cegando a incrementar a tasa de mortalidade.

Así, “o desabastecemento derrubou a moral das tropas e da retagarda”, xunto ca inferioridade de armamento do exército ruso e a incapacidade dos seus mandos provocaron que as derrotas sucederan unhas a outras, aumentando tamén a perda dos territorios dentro dun ambiente onde a moral estaba moi baixa.

A miserias e dificultades aumentaban progresivamente nos habitantes a consecuencia do esforzo bélico que facían cada vez mais complicadas as situacións de supervivencia dos individuos (aumento dos prezos, desabastecemento, primacía da producción militar sobre a de consumo debido á economía de guerra...)

O desexo de paz do pobo ruso desenvocou nun apoio ás teses defendidas polos bolcheviques de abandonar a Guerra; tomando así forza moitas das súas iniciativas. Mentres, os defensores do tsarismo defendían a continuación duna guerra e loita que parecía interminable.

Non obstante a frase citada na película “Dr. Zhivago” resume á perfección as tensions presentes no ambiente, onde tan só as dramáticas circunstancias provocarían que o réxime establecido escoite realmente a voz do pobo e o seu desexo de establecer de novo a paz en Rusia “When the boots wore out they´d be ready to listen”.

A guerra tivo fatais consecuencias para o réxime tzarista posto que como moi ben cita Lenin era “o regalo máis fermoso que o tsar facía á revolución”.

Finalmente, o día 23 logo de esperar diante duna panadería, organizouse unha espontánea manifestación polas rúas, protestando pola falta de alimentos, iniciando así a revolución de 1917.

5.24.2007

 

Acitividades sobre a Revolución Rusa

Situación agraria de Rusia antes e despois da abolición da servidume, resultado da reforma agraria sobre o crecemento económico en xeral e motivos do seu fracaso.

Nos inicios do século XX, Rusia experimentou un crecemento notable da súa poboación, que era rural e campesiña maioritariamente, vivindo só o 20% da poboación nas cidades.
O campesiñado vivía nunha situación de gran penuria económica, soportando o peso das estructuras arcaicas como os métodos técnicas de cultuvo ou maquinaria escasa.
En 1861 foi abolida a servidume, recobrando os campesiños a súa liberdade, poseendo así as terras que antes cultivaban como vasalos feudais, a cambio do pago dunha cantidade de cartos en concepto de compra de lotes de terra e redención de dereitos feudais cun prazo de 49 anos, nos que deberían pagarlle aos grandes p
ropietarios, aos nombres, á coroa ou o clero.
O ser os campesiños tan pobres, o estado lles adiantaba ese diñeiro, pasando de servos a deudores do estado, sendo vencellados a unha Comunidade campesiña na que entre todos debían pagar todo e non cada un o seu.

Os fortes impostos estatatis, os anos de malas colleitas e o pago das débedas ó estado ocasionaron a miseria campesiña.
Por elo cómpre dicir que a reforma agraria non tivo un bó resultado sobre o crecemento económico nin tivo os efectos doutras reformas agrarias, xa que nin foi estímulo para a modernización económica nin para a industrialización do país, nin liberou man de obra, nin xerou grandes beneficios que se poideran investir, nin aportou crecentes cantidades de alimentos, e tampouco fizo do mercado campesiño un lugar onde colocar productor industriais.
En resumo, a reforma agraria de Rusia en 1861 foi un total fracaso.



Ángela Alonso Moreno 1ºD

5.23.2007

 

A I G.M. no estalido da Rev. Rusa

Como ben dixo Lenin: “A Primeira Guerra Mundial foi un factor acelerador da historia”, isto é, da Revolución Rusa.

A causa da I Guerra Mundial o cultivo das terras quedou paralizado, xa que, chegado un punto no que se precisaban soldados no fronte, recrutáronse campesiños. Esta situación, de ser adversa por si soa a causa da intranquilidade do pobo, viña ligada ó desabastecemento; isto é, á fame, que se agudizou nas cidades. A causa de estar levando a cabo unha economía de guerra, o propio Estado non estaba en condicións de proporcionar alimento ós seus habitantes, así que comezou o emprego de cartillas de racionamento, polas cales a cada familia de traballadores lles eran concedidos certos alimentos; pero sempre eran escasos. A fame, como xa temos visto noutros casos (recordar o estalido da Revolución Francesa o mesmo día de xullo no que o pan alcanza o seu máximo prezo), constitúe un grave foco de tensións, nunha loita pola propia supervivencia.

Enlazar con todos estes facotres, unha frase moi significativa pronunciada na película Dr. Zhivago en boca dun bolxevique; palabras textuais: “When the boots wore out the’d be ready to listen”; xa que con estas palabras estásenos a explicar que unha vez fundidas as forzas dos propios soldados, estes comprenderían o mal que lle está a facer a Guerra Mundial ó país, xa que o está a exprimir ata a última gota; razoando polo tanto, que é unha guerra innecesaria.

Así mesmo, para engadirlle máis tesión ó asunto, aparecen grupos (ata o momento clandestinos) opostos ó goberno tsarista; que prometían novos sistemas de goberno socialistas ou mesmo anarquistas. Estes grupos se valían de propostas un tanto utópicas (xa o é unha sociedade anárquica; ou un país sen guerras); e facían folgas e manifestacións pacíficas.
Pouco a pouco, as súas ideas ían seducindo ós cidadáns, encarándoos fronte ó réxime autocrático do tsar. Isto se deu a notar cando soldados abandonan o fronte para ir de volta ós seus fogares; situación que, recordando de novo a historia de Dr. Zhivago, se plasma nunha sinxela frase: “At last, they did what all the armies dreamed of doing...”.

Pola outra banda, o goberno, que reprimía as manifestacións e protestas de forma sanguinolenta, non lle concedía importancia ó descontento do pobo; tanto é así que nin sequera prometía o final da terrible guerra. Sinxelamente, o tsar permanecía alleo.


Esta serie de efectos foron foco de moitas tensións, finalizando así, na Revolución Rusa.



María Vellón

5.22.2007

 

Preguntas sobre el libro

La revolución comenzó el 23 de Febrero en San Petersburgo, aunque se puede decir que duró tres días ya que el 25 hubo una huelga general y el 26 las tropas se pusieron a favor de los soviets.
El zar Nicolás II y con el terminó la dinastía de los Romanov que había gobernado durante 300 años en Rusia.
Así que se estableció una república representada por el Gobierno provisional. Estaba compuesto por Socialistas moderadas y liberales burgueses que intentaron convertir Rusia en un país democrático pero no pudieron conseguirlo ya que la revolución de Octubre los interrumpirá.


Cristina Vázquez Seijo, 1ºD

 

Preguntas sobre el libro

Fue en el 1861 cuando tuvo lugar la abolición de el feudalismo en Rusia y a partir de este momento, las presiones revolucionarias aumentaron y también comenzó una larga época de cambios.


Los grupos o partidos políticos que había en ese momento en Rusia eran tres.
Por un lado los Demócratas Constitucionales (Partido constitucional demócrata o Kadet).Tenían una ideología liberal y buscaban una monarquía constitucional. Defendía a las clases medias.
Por otro lado, los revolucionarios socialistas (Partido social-revolucionario o eserita) que buscaban la distribución de la tierra entre los campesinos, es decir, que se centraban en el problema agrario.
Y finalmente, los Socialdemócratas (Partido Socialdemócrata ruso o POSDR). Tenían una ideología marxista, defendía a los obreros, al proletariado. Buscaban una revolución social, económica y política.

Este partido más tarde se dividirá en dos grupos: los bolcheviques y los mencheviques.

Los primeros dirigidos por Lenin, buscaban la dictadura del proletariado, sin ninguna fase en la que el poder fuese de la burguesía, ni tampoco en la que tuvieran que cooperar con ella. En cambio los mencheviques afirmabas que el socialismo ruso llegaría pacíficamente y de forma lenta, buscaban una república democrática en la que los socialistas y la burguesía estuvieran “unidos”


Cristina Vázquez Seijo, 1ºD

 

EMPATÍA by Julián Ferrer




¿Y quien es ese Lenin? –había preguntado a Gregori Efimovich luego de leer aquel panfleto.
-”Sólo un rebelde -articuló su boca mezquina con aquella característica combinación de adulación y amargura- Un resentido que busca venganza por la muerte de su hermano que fue ejecutado, reo de conspiración contra Vuestra Majestad –el tono dulzón y falso de su voz se hacía más repugnante cuando se dirigía a mí en esos términos-. Un arrogante –había agregado con desprecio-que pretende luchar contra el mundo entero, contra la historia eterna de nuestro país y contra el mismo Dios Todopoderoso. Un blasfemo destinado al olvido, a ser parte del polvo de los caminos que un día hollarán las mulas de Su Majestad. al paso por cualquier camino perdido de nuestra Gran Rusia”

Pero he de reconocer, y hacerlo me causa un estremecimiento, que aquellas palabras del tal Lenin resuenan aún hoy en mis oídos. Se han grabado en mi memoria y han aparecido una y otra vez en mis sueños. Hoy penden como una espada sobre mi ánimo, especialmente desde que la revuelta de febrero me despojó del trono, y hoy amenazan con hacerse realidad.
Hay momentos en la vida en que todo parece concentrarse. Cuando la muerte se presiente cercana todos los estímulos que nos rodean se desvanecen o parecen converger en un solo punto. Ahora ese punto es el abismo oscuro presentido tras el cañón del rifle que me apunta.
Fuera – he de hacer un esfuerzo para ser consciente de lo que allí pasa- escucho lejano el estruendo de los obuses, posiblemente producido por mi querido ejército blanco que viene a liberarme. El rítmico tableteo de las ametralladoras, los solitarios disparos de fusil, cascos de caballos galopando en tropel…Pero nada de esto, ni siquiera la esperaza de mi pronta liberación, puede hacerme apartar los ojos del fusil que me apunta, del rudo dedo campesino que se posa nervioso sobre el gatillo.
Este lugar al que nos han trasladado carece de cualquier atisbo de humanidad. Humedo y sin luz puede ser el infame escenario en el que todo se concentre para mí definitivamente en torno al arma que ahora me señala. Me he librado varias veces de la muerte. Varios atentados fallidos no consiguieron abatirme. Mi abuelo Alejandro murió en uno de estos atentados y su muerte fue triste, pero gloriosa y recordada. Los libros de historia recogen los hechos, los nombres de los protagonistas, ejecutados…y ejecutores. Pero ¿puede ser este lugar inmundo el escenario para la muerte de un zar? Y este fusil que me apunta… ¿quién lo empuña?
Me cuesta mirar a la cara del soldado, tal es la atracción del abismo negro, pero puedo entrever un rostro curtido por el sol del verano y el inclemente frio del invierno. Veo un hombre al que no había visto antes hasta estos días en que, prisioneros, hemos vagado por pueblos y aldeas. He visto en ellos la miseria que no quise ver desde Moscú o San Petesburgo. He dormido en míseras chozas en las que se arraciman personas y animales y he visto campesinos de miradas atónitas que no podían dar crédito a que el propio zar de todas la Rusias estuviera allí, frente a ellos, en un estado tan lamentable, prisionero de su propio pueblo.
El rostro que presiento tras el abismo negro, que en cualquier momento puede estallar en el último fogonazo, es el rostro de la Rusia que no conocí. Pero…- este es el momento de ser sincero conmigo mismo-, mejor será reconocer que fue la Rusia que no quise conocer. ¿Acaso no se presentó ante mí respetuosa…, hasta sumisa, en aquel domingo de noviembre del año 5? ¿Y acaso no es cierto que en vez de escuchar sus plegarias la hice callar tiñendo de rojo la nieve inmaculada frente a mi palacio de invierno?
¿Qué hicimos? La generosa medida de mi abuelo, hace ya 56 años, decretando abolida la servidumbre, ¿para que sirvió? ¿quién se benefició de ella? Las míseras viviendas en que he morado estos días son testigos elocuentes del dolor, de la miseria, de la frustración…de la rabia y el odio. ¿Son testigos del fracaso de un país luchando por su modernización o, como dicen los que me despojaron de la corona en febrero, de una clase dirigente liderada por la corona y solo atenta a su propio bienestar?
Junto a mí percibo al aliento de mi mujer, de Alexei, el heredero, y de mis cuatro hijas, especialmente Anastasia, mi pequeña. Por un segundo del tipo del que miden los relojes -que puede, sin embargo, ser vivido como una eternidad- los siento cercanos. La mano helada de la zarina, mi esposa, y el murmullo de sus labios musitando a toda prisa oraciones en las que no piensa, atenazada por el miedo, hipnotizada por el negro cañón; los sollozos de las niñas entreverados de oraciones a las que invitan las doncellas del séquito ; las caricias de la pequeña Anastasia sobre mi pelo; la gallarda apostura del heredero, consciente, por su educación en la Corte, de la solemnidad de momento . La pintura de la pared cayendo a pedazos. Una inmensa mancha de humedad en el techo, territorio de arañas, cementerio de moscas caídas en sus redes. En un rincón lo que parecen excrementos de rata. Un inmenso cartel en el que una figura imponente tocada con un gorro, en cuyo frente luce una estrella roja de cinco puntas, me señala con el dedo: “¡Tovarich! ¡Compañero! ¿Te alistas voluntario?” Y por encima de todo… el negro cañón del rifle que me apunta. El eco de las palabras de ese Lenin : “si en un país tan civilizado como Inglaterra, que nunca había sufrido el yugo mongol ni la opresión de la burocracia fue necesario decapitar a un bandido con corona para enseñar a los reyes a ser constitucionales…”.
El soldado que ahora entra por la puerta no parece campesino. Su rostro duro y enjuto está también labrado por el trabajo extenuente pero hay una decisión en sus ojos y en sus gestos de la que carece el soldado que me ha apuntado todo este tiempo con su fusil. Todo este tiempo, no sé si segundos o eternidades, he estado temiendo el negro abismo del arma que me apuntaba pero, ahora que soy capaz de apartar la vista de él, veo escrita en el rostro de su portador la duda. La lucha interior para intentar desterrar una imagen sagrada de la monarquía y de los zares. Es esa duda lo que lo hace débil lo que hace que ya no le tema. En cambio, el nuevo participante de esta representación no me apunta con un arma sino con su mirada acusadora. ¡si pudiera suplicarle!¡si me diera la oportunidad de volver a tomar las riendas de mi país le demostraría que puedo gobernar para todos! Pero un zar no puede humillarse... Si las tropas que escucho me liberaran… Este nuevo soldado me mira con la seguridad de quien ha tomado ya una decisión y presiento en sus pensamientos el mismo eco que resuena en los míos, las palabras de Lenin“…si en Inglaterra…fue necesario decapitar a un bandido con corona para enseñar a los reyes a ser constitucionales, en Rusia sería necesario cortar la cabeza a un centenar de Románov por lo menos…”
-¡Nicolas Románov! ¡en pie! El pueblo trabajador y explotado de Rusia, soldados, obreros y campesinos te declaran reo de muerte.
Un segundo. El abismo negro se ilumina. Un estruendo seco lo invade todo.Preludio del más absoluto silencio .

5.17.2007

 

"Mitín Cartista" por Noelia Fernández 1ºD

Mitin cartista

Dende o pedregoso e insoluble camiño nublado pola persistente brétema de gases tóxicos, composicións malignas e de outros fumes pódese escoltar o temeroso murmurio da fábrica. Unha voz persistente, na súa posición principal, intenta persuadir ó auditorio, envolvendo de esperanza e reforma cada unha das súas profundas palabras…

- Compañeiros, debemos mobilizarnos, cambiar a situción vixente! o Parlamento rexeitou en 1838 as peticións da “carta do pobo”, pero non po iso podemos rendirnos. Os ideais cartistas non se compoñen só de conseguir melloras laborais ( como facían anteriormente, os precedentes obreiros ata 1830).
Buscamos tamén, reformas políticas que nos permitan partciipar dentro do sufraxio universal.

Caladas voces susurran proclamando un feble rumor de medo e desconfianza.

-¿Qué se cree este? Levamos anos igual, xamáis teremos lugar nesta sociedade. Inxenuo aquel que pense que podemos ocupar o lugar dos ricos e poderosos.

-Sí, sí. Só eles teñen o poder. Por moito que se faga nunca nos deixarán participar en nada, non poderemos lograr que triunfe o sufraxio universal. As cousas permanecerán perpetuamente iguais.

O obreiro que dirixía o mitín continuaba:

-¿Queredes seguir vendo ós vosos fillos pasando fame, traballando de sol a sol, durmindo en vivendas indignas? ¿Equivócome en algo?

Somos homes que cumplimos cos nosos deberes, ¿quen nos concede dereitos? Se o parlamento acepta as nosas peticións de reformas estaremos moi próximos ó noso triunfo.

-Pero o Parlamento xa as rexeitou fai dous anos, nunca acordarán unh asolución común que concorde cos seus intereses. ¿Qué movería a éste para concedernos o que lle solicitamos?

-Somos a mayoría que sustenta a población de Gran Bretaña, iso ninguén pode nega-lo. é posible organizar grandes masas de traballadores arredor dun obxectivo político común.
é certo que o poder que poseen as clases privilegiadas é incomparables á nosa infrahumana situación.
Pero pensade, ¿pódese acaso comparar un extenso exército cuns cantos xinetes orgullosos? O exército vencerá a eses arrogantes homes, polo seu volume e polo poder das súas armas.

-Romántico…¿Qué armas?
-Non compañeiros, somos a forza que pode cambiar as inxustizas, só temos que creelo.
(falaban os traballadores , en posición contrapostas)

-As nosas armas, amigo; son, como xa mencionei, o noso número (co cal podemos realizar miles de sinaturas, folias…) e como elemento principal a nosa ideología que xunto coa nosa unidade faremos invencibles.

¿Non vos gustaría poder ejercer de deputados obtendo unha xusta remuneración adecuada ó voso cargo polo servozo coa nación?

¿Poder loitar pola vosa clase e alimentar decentemente ás vosas familias? Creédeo, é posible, sí é necesario a nosa unión.

-Si, demos satisfacción ás nosas necesidades e unha democracia para todo o pobo!

Arquivo de traballos

noviembre 2006   diciembre 2006   enero 2007   febrero 2007   marzo 2007   mayo 2007   junio 2007  

  • PÁXINA PRINCIPAL
  • 3ILLOPARAES3A2
  • CAHIER DE DOLEANCES
  • ACTUALIDADE DA AULA
  • This page is powered by Blogger. Isn't yours?